Dzikie i hodowlane jaszczurki

Misia

Cciałabym porozmawiać z wami o gatunkach jaszczurek jakie znacie.Chodzi mi zarówno o jaszczurki dzikie(żyjące na wolności)jak i jaszczurki hodowlane.Piszcie nazwę, opis(czym się żywi itd.)oraz zdjęcie. A więc ja zaczynam i ja znam takie gatunki jak
DZIKIE:
1. Zwinka -Opis
Ubarwienie bardzo zmienne, na grzbiecie zwykle brązowym, szarym lub brunatnym widnieją trzy wzdłużne rzędy dużych ciemnych plam, czasami tworzące pasy. W środku każdej plamy jest mniejsza różnego kształtu zwykle biała plamka. Brzuszna powierzchnia u samców jest szarozielonkawa i lekko plamista, zaś u samic szarokremowa i bezplamista.
Rozmiary
Długość całkowita 200 - 240 mm, we wschodniej Europie nawet do 275 mm
Długość ciała: do 11 cm (bez ogona)
Pokarm
Odżywia się owadami (głównie prostoskrzydłe i chrząszcze) oraz pająkami i wijami.
Rozmnażanie
Gody od kwietnia do czerwca. Samce podczas godów mają jaskrawozielone boki oraz szyję, są wtedy agresywne wobec siebie i toczą walki w obecności samicy. Samica składa od 5 do 14 jaj o wymiarach 1,4 - 0,9 cm otoczonych pergaminowatymi osłonkami do jamek w ziemi lub piasku wygrzebanych przez samice przednimi odnóżami w nasłonecznionych miejscach. Młode wylęgają się po około dwóch miesiącach, są podobne do dorosłych i mają ok. 5,5 - 6,5 cm długości.
Zachowanie
W razie niebezpieczeństwa ma zdolność odrzucenia części ogona - autotomia, który po pewnym czasie odrasta. Jaszczurka zwinka jest najczęściej spotykanym gadem w Polsce. Można ją spotkać na nasłonecznionych skarpach, polanach. Mieszka w jamach, norach gryzoni, pod kamieniami lub korzeniami. Zapada w sen zimowy od października do marca.
Występowanie
Europa - od środkowej Francji do środkowo-zachodniej części Rosji. Granicą północną jest 60°N a lokalnie do 63°N na Półwyspie Skandynawskim. Granica pionowa występowania w Polsce wynosi 1200 m, na świecie (np. w bułgarskich górach Riła) dochodzi do 2500 m n.p.m.
Nory
Zwinki najczęściej kopią nory do 5 cm pod ziemią. Robią wiele rozgałęzień, aby zmylić wroga, lecz tylko główny korytarz jest zamieszkany przez jaszczurkę. Zwinki kopią nory długie na prawie 8 m, najczęściej pod krzakami. Jaszczurki co kilka tygodni zmieniają nory aby uchronić się przed niebezpieczeństwem.

2.Żyworódka - Opis
Ubarwienie grzbietu w różnych odcieniach brązu. Na grzbiecie 3 rzędy plam wpółokrągławych często zlewających się ze sobą. Wzdłuż grzbietu biegną 2 jasnożółte lub białawe linie. Ubarwienie powierzchni brzusznej dymorficzne: samce godujące mają jaskrawopomarańczowe do czerwonego, delikatnie plamisty, poza godami pomarańczowo-żółty, u samic jasnoperłowy, bezplamisty.
Rozróżnianie
Cechą jednoznacznie odróżniającą żyworódkę od zwinki jest układ łusek postnasalnych oraz brak pasa wąskich łusek na grzbiecie.
Rozmiary
Długość do 16 cm
Masa ciała do Question

kg.

Biotop
Rozmaite środowiska ekologiczne, podmokłe łąki, śródleśne polany, zwykle w pobliżu wody.
Pokarm
Odżywia się owadami (głównie pluskwiakami) oraz pająkami, wijami, ślimakami i dżdżownicami.
Behawior
W razie niebezpieczeństwa czasami ucieka do wody, dobrze pływa. Nie biega zbyt szybko, z łatwością można ją złapać.
W chłodnym klimacie zapada w sen zimowy, trwający od września lub października do marca lub kwietnia.
Rozmnażanie
Jajożyworodna, gody w maju lub na początku czerwca. Młode rodzą się od końca lipca do września w liczbie od 5 do 13, a najczęściej od 6 do 8, ich długość waha się od 3,5 do 4,3 cm. Populacje południowe bywają jajorodne.
Występowanie
Od Pirenejów na zachodzie do Sachalinu na Dalekim Wschodzie. Na południu Europy sięgają do 41°N, a na północy jako jedyne gady sięgają do Przylądka Północnego 71.6°N. Na południu występują głównie na terenach wysoko w położonych, w Alpach dochodzą do 3000 m n.p.m

4.Padalec zwyczajny - gatunek gada z rodziny padalcowatych. Beznoga jaszczurka, przypominająca węża. Występuje na terenie całej Polski i podlega ścisłej ochronie.

Opis
Jaszczurka o ciele walcowatym w przekroju okrągłym, pozbawionym odnóży. Od węży odróżnia się typową głową jaszczurki i ruchomymi powiekami. Ogon słabo wyodrębniony, łatwo odpada (autotomia), ale po zabliźnieniu nie odrasta do pierwotnej długości. Łuski grzbietowe i brzuszne są tego samego kształtu i podobnej wielkości. Źrenice oczu okrągłe, powieki ruchome i nieprzezroczyste, otwory uszne bardzo małe. Grzbiet w różnych odcieniach brązu a jego środkiem biegną 2, a niekiedy 3 lub 5 czarniawych linii lub też brak ich zupełnie.
Rozmiary
Maksymalna długość ciała to 40-50 cm - ponad połowa to ogon.
Masa ciała dojrzałego płciowo osobnika wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu gramów.
Biotop
Różne środowiska od nizin po góry
Pokarm
Padalec żywi się najczęściej nagimi ślimakami, dżdżownicami i owadami. Inne zwierzęta są zbyt szybkie dla niego i rzadko stają się jego łupem.
Behawior
Aktywny o zmierzchu i w nocy. Zimuje w rozmaitych ziemnych kryjówkach.
Rozmnażanie
Padalec jest jajożyworodny, młode wykluwają się z osłon jajowych w momencie składania jaj. Samica najczęściej składa od 6 do 15 jaj. Młode po urodzeniu mają długość około 9 cm.
Występowanie
Prawie cała Europa, w tym Alpy. Granica jego zasięgu przebiega niedaleko Koła Podbiegunowego. Poza tym w Turcji, Zakaukaziu, Iranie, na Cyprze oraz na niektórych wyspach Morza Egejskiego.

HODOWLANE:
1.Agma brodata - Pogona henrylawsoni - karłowata agama brodata, agama brodata czarnoziema, agama brodata Lawsona, to gatunek pozostający zdecydowanie w cieniu bardzo popularnej i ogromnie lubianej Pogony vitticeps. Jest to na pewno po części spowodowane tym, że karłowatą agamę brodatą dopiero od niedawna można nabyć w Polsce a i to tylko u niektórych sprzedawców, którzy postarali się o sprowadzenie pewnej liczby osobników. Na szczęście karłowate agamki zaczynają się pojawiać w naszych terrariach. Na szczęście ponieważ jest to gatunek posiadający liczne zalety.

Pochodzenie
Pogona henrylawsoni to australijska jaszczurka, zamieszkująca tak zwane „czarnoziemy”, obszary dobrze nadające się pod uprawy i charakteryzujące się dość wysokim stopniem opadów, szczególnie latem. Są to obszary pozbawione drzew, porosłe krzakami i urozmaicone formacjami skalnymi.

Wygląd
Agama brodata karłowata dorasta do 30cm długości, co czyni ją najmniejszym gatunkiem spośród australijskich agam brodatych. Głowa jest okrągła a nie jak w przypadku innych agam trójkątna, a broda i kolce tylko delikatnie zaznaczone. Mimo niewielkich rozmiarów, „henryki” mają masywną budowę i dlatego są nazywane „Mini Cooper”. Ubarwienie jest zmienne, od jasno-szarego po żółto-brązowe. Poruszają się, podnosząc brzuch wysoko nad ziemię, co przypomina nieco chód na szczudłach.

Dymorfizm płciowy
Płeć rozpoznajemy w ten sam sposób jak u P. vitticeps - czyli poprzez stwierdzenie obecności bądź braku hemipenisa, jednak jest to trudniejsze i łatwiej o pomyłkę. Aby określić płeć zwierzaka bierzemy go w jedną dłoń, ogonem w swoją stronę. Drugą ręką zadzieramy ogon agamy do góry tak by uwidocznić jego nasadę. Należy robić to delikatnie i z wyczuciem, gdyż zbyt mocne podniesienie ogona może skończyć się urazem! Następnie należy przyjrzeć się nasadzie ogona tuż za kloaką. Jeśli mamy do czynienia z samcem uwidocznią się dwie wypukłości, z obu stron nasady ogona. Jeśli agamka to samiczka ogon będzie bądź płaski bądź zobaczymy jedno wzniesie pośrodku nasady ogona.

Charakter i zachowanie się

agamy brodate karłowate zwykle żyją bardzo zgodnieAgamy brodate karłowate są spokojnymi jaszczurkami, które spędzają większość dnia wygrzewając się i obserwując otoczenie. Mając terrarium z młodymi vitticepsami i „henrysiami” można zauważyć, że dużo więcej życia jest w tym pierwszym. Henryki są także dużo łagodniejsze i bardzo rzadko obserwuje się agresję między mieszkańcami terrarium. Nawet osoby, które uważają, że trzymanie razem dwóch samców P. vitticeps jest niedopuszczalne, nie widzą problemu w utrzymaniu razem samców P. henrylawsoni, które najczęściej dogadują się bez problemu. Należy jednak pamiętać, że od każdej reguły są wyjątki. Wobec człowieka henryki są tak samo spokojne i miłe, jak vitticepsy. Moje agamki karłowate, mimo, że nigdy nie probowałam ich oswajać, w ogóle się mnie nie obawiają, bez żadnego problemu pozwalają się dotknąć czy podnieść a także jedzą z ręki. Zdarza im się wkoczyć na dłoń podczas czyszczenia terrarium.

Terrarium
Agamy brodate karłowate nie potrzebują tak dużego terrarium jak P. vitticeps. Dla jednego osobnika a nawet pary starczy zbiornik o wymiarach 80/50cm powierzchni dna. Wysokość nie jest zbyt istotna, ponieważ jaszczurki te nie przepadają za wspinaczką tak, jak ich więksi kuzyni. Będą co prawda korzystać z konarów i korzeni, ale zupełnie starczy im wysokość 40-50cm. Dla grupy powiększamy terrarium - można im przeznaczyć zbiornik o wymiarach 120-140/50cm. Należy pamiętać, że terrarium zawsze im większe tym lepsze i jeśli tylko mamy możliwość, warto zrobić je większe niż tu podałam. Jako ściółki można użyć piasku, kory, kostki bukowej - jeśli komuś zależy na zbiorniku nawiązującym do warunków naturalnych musiałby użyć czarnej ziemi, gdyż właśnie na takich glebach bytuje ten gatunek - stąd jedna z jego nazw. Jednak nie polecam tego rozwiązania, gdyż wyschnięta ziemia zacznie pylić a przecież nie będziemy utrzymywać jej w całości stale wilgotnej. Wystrój mogą stanowić skały i korzenie.
kamień położony pod promiennikiem to najlepsza wyspa ciepłaMożna posadzić żywe rośliny, ale należy pamiętać, że agamy mogą je niszczyć, gdyż wchodzą one w skład ich diety. Można także użyć sztucznych imitacji. Niezbędnym wyposażeniem terrarium jest basenik z wodą - na tyle głęboki by agamka mogła się zanurzyć i na tyle płytki by sięgała łapkami dna. Należy umożliwić łatwe wyjście z basenu. Terrarium dla henryków jasno oświetlamy - jest to gatunek światłolubny! Oprócz standardowej świetlówki UVB można dodać świetlówkę o widmie zbliżonym do światła słonecznego bądź lampy halogenowe. Ogrzewamy standardowo promiennikiem. Terrarium raz na jakiś czas warto delikatnie spryskać. Latem spryskujemy cześciej i obficiej, imitując śrosowisko naturalne.

Żywienie
Agama brodata karłowata jest jaszczurką wszystkożerną. Podajemy przede wszystkim drobne bezkręgowce - świerszcze, nieduże karaczany , szarańczę, plankton łąkowy. Dietę uzupełniami w mączniaki, zoophobasy (najlepiej świeżo-wyliniałe), pokarmy z puszek oraz pokarm roślinny - świeże i suszone liście, kwiaty(mlecz, babka, stokrotka, kiełki groszku, fasoli, słonecznika itp.), od czasu do czasu warzywa i owoce. Raz w tygodniu owady posypujemy witaminami, dwa razy – wapniem. Dawki powinny być większe dla osobników rosnących i samic w i po ciąży. Od czasu do czasu można podać mysiego noworodka. Aby dowiedzieć się więcej na temat żywienia kliknij TUTAJ.

oswajanie henryków nie sprawia problemówOswajanie, branie na ręce, spacery poza terrarium
Henryki nie wymagają długiego oswajania, gdyż z natury nie są lękliwe i szybko stają się ufne. Niemniej jednak jak każdą jaszczurke, po zakupie należy pozostawić je w całkowitym spokoju i pozwolić zaaklimatyzować się. Nie ma przeciwwskazań aby oswojoną jaszczurkę wziąć od czasu do czasu na ręce należy jednak pamiętać, że wyciąganie z ciepłego terrarium do zimnego pokoju nie jest dla gadów przyjemne i może być szkodliwe dla ich zdrowia. Jeśli więc mamy zimny pokój najlepiej pozostawić gada w spokoju i poczekać do lata. Jeśli chodzi o wypuszczanie z terrarium, późną wiosną i latem agama może pospacerować po pokoju ale pod ścisłym nadzorem opiekuna i niezbyt długo. Agamy karłowate są niezbyt dużymi jaszczurkami, więc wychładzają się dość szybko i łatwo mogą gdzieś się zawieruszyc.

2.gekon lamparci - Gekony z rodzaju Eublepharis zamieszkują pustynne i półpustynne górskie tereny Azji Mniejszej i Środkowej (Turcja, Iran, Irak, Afganistan, Pakistan, Turkmenistan i północnozachodnie prowincje Indii). Można spotkać je na wysokościach do 2100 m. n.p.m. Do rodzaju Eublepharis zaliczanych jest 5 gatunków: E. angramainyu (ANDERSON & LEVITON 1966), E. fuscus (DAS 1997), E. hardwickii (GRAY 1827), E. macularius (BLYTH 1854), E. turcmenicus (DAREVSKY 1977). Gekony te określa się powszechnie mianem Gekonów lamparcich. W hodowlach spotykani są praktycznie wyłącznie przedstawiciele gatunku E. macularius, głównie pochodzących z Pakistanu podgatunków E. m. macularius (BLYTH 1854), i E. m. montanus (BÖRNER 1976). Oprócz nich występują jeszcze trzy inne podgatunki: E. m. fasciolatus (GÜNTHER 1864), E. m. afghanicus (BÖRNER 1976), E. m. smithi (BÖRNER 1981).

Nazwa łacińska wywodzi się od: eu - łaciński przedrostek oznaczający "dobrze, prawdziwie", blephar - łac. "powieka", macula - łac. "plama". Dosłownie Eubepharis macularius oznacza więc "plamisty o prawdziwych powiekach". W rzeczy samej wszyscy przedstawiciele rodziny Eublepharinae (a więc gekony z rodzajów Eublepharis, Coleonyx, Goniosaurus, Hemitheconyx i Holodactylus) wyróżniają się spośród pozostałych gekonów obecnością ruchomych powiek - i jako jedyne gekony śpią z zamkniętymi oczami.

Ciało gekonów lamparcich pokryte jest drobniutkimi łuskami, śpośród nich wystają nieco większe wypukłe łuski. Najczęściej spotykane umaszczenie to brązowawe i brunatne, drobne cętki na szarożółtym, bądź kremowym tle. U osobników z niektórych populacji wzdłuż kręgosłupa biegnie pozbawiony plamek jasny pas. Wyraźnie segmentowany ogon stanowi około połowy długości ciała. Palce gekonów lamparcich pozbawione są przylg, toteż jaszczurki te nie potrafią wspinać się po gładkich powierzchniach, natomiast dzięki dobrze rozwiniętym pazurkom potrafią znakomicie kopać i wspinać się po kamieniach.

Młode różnią się od dorosłych ubarwieniem. Świeżo wyklute gekony ubarwione są w poprzeczne, szerokie, brązowe pręgi. Z czasem pręgi te rozlewają się w drobne centki. Ubarwienie charakterystyczne dla osobników dorosłych przybierają osiągnąwszy kilkanaście cm długości ciała.

Jaszczurki te przeciętnie osiągają długość 22-28 cm, maksymalne wymiary ciała osiągają w 2-3 roku życia. Dorosłe, dobrze utrzymane gekony lamparcie ważą 60-100 gramów. W niewoli gekony lamparcie żyją z reguły kilkanaście lat, chociaż zdarza się, że dożywają nawet 25 lat (na ogół bardziej długowieczne są samce).

Gekony lamparcie są zwierzętami stadnymi, o silnie zaznaczonym terytorializmie. W naturze żyją w stadach liczących od kilkunastu do kilkudziesięciu nawet osobników. Samce bronią swojego terytorium, przed zakusami konkurentów z olbrzymią determinacją i niezwykle agresywnie - dlatego też w terrarium, bez względu na jego wielkość, nie wolno trzymać więcej niż jednego samca. Co ciekawe w stadach samych samic, największa (najbardziej agresywna) z nich, często przejmuje rolę samca, okazując swoją dominację innym samicom, Zajmuje najlepsze kryjówki i odgania (często w dosyć brutalny sposób) pozostałe osobniki od pokarmu.

Gekony lamparcie są zwierzętami nocnymi. Dzień spędzają w kryjówkach, wśród kamieni. w szczelinach rumowisk skalnych. Na żer wychodzą o zmierzchu.

Stosunkowo łagodne usposobienie, niewielkie wymagania i łatwość z jaką się oswajają, czynią z gekonów lamparcich idealne zwierzęta terraryjne. Hodowli gekonów lamparcich sprostać mogą nawet zupełnie początkujący terraryści. Dostępne w handlu zwierzęta pochodzą niemal wyłącznie z hodowli, od kilkunastu lat praktycznie nie sprowadza się zwierząt z odłowu.

3.kameleon jameński -Kameleon jemeński (Chamaeleo calyptratus) to jeden z większych gatunków kameleona. Samce osiągają długość 50cm, samice mniejsze, około 35cm. Jest to bardzo piękny gatunek, posiadający ciekawe barwy, uwidaczniające się szczególnie gdy zwierze jest podniecone. Samce szczycą się wysokimi hełmami na głowach. Również samice nie są ich pozbawione, lecz ich hełmy nie są tak wysokie.

kameleon przystosowany jest do życia na gałęziachKameleony jemeńskie tak jak pozostałe gatunki kameleonów cechuje przystosowanie do nadrzewnego trybu życia - palce kończyn ustawione są przeciwstawnie i zrośnięte, ułatwiając im chwytanie gałązek. Ogon jest chwytny jak u małp, często kameleony podczas snu lub podniecenia zwijają go w 'ślimaka'. Oczy obracają się niezależnie od siebie. Powieki są zrośnięte. Kameleony jemeńskie pozbawione są błon bębenkowych, ich głównym zmysłem jest wzrok. Siedząc nieruchomo lub spacerując poruszają oczami i błyskawicznie zauważają potencjalną ofiarę. Polują za pomocą języka wyrzucanego błyskawicznie w kierunku ofiary, która przylepia się do zakończenia języka i jest wciągana do pyska zwierzęcia. Gatunek bardzo żarłoczny, szczególnie chętnie poluje na żywo poruszające się owady. Charakteryzuje się bardzo szybką przemianą materii przy jednoczesnym słabym trawieniu, co sprawia, ze jest studnią bez dna, co bywa uciążliwe dla kieszeni opiekuna.

Osławiona zmiana barw służy w dużej mierze wizualnej komunikacji między osobnikami. Samce przeprowadzają bezkrwawe pojedynki polegające na przybraniu jak najjaskrawszych barw. Również przed samicą samiec popisuje się przepychem barw. Zalecając się do samicy mój samiec paradował przed nią jaskrawo ubarwiony, skręcając i rozkręcając ogon. Również podrażniony napaścią kameleon przybiera żywe kolory. Spokojny jest ubarwiony mniej jaskrawo, raczej pastelowo. Z kolei zestresowany czy chory staje się ciemny, niekiedy prawie czarny. Ciekawa jest zmiana barw, która zaobserwowałam u samicy w ciąży. Samica z jasno-zielonej w ciemniejsze kropeczki stała się czarna w wyraźne żółte punkty. Taka zmiana barwy ma na celu zakomunikowanie o stanie samicy i odstraszenie od niej samca.

Na wolności kameleon jemeński rzadko opuszcza gałązki krzew, zarośli i drzewek by zejść na ziemię, czasem jednak czyni to. Nie osłonięty roślinnością porusza się charakterystycznym ruchem wyciągając i cofając łapki. Najbezpieczniej czuje się osłonięty w gęstwinie.

Agresję i podenerwowanie okazuje głośno sycząc. Dorosły samiec potrafi dość mocno ugryźć. Samice są spokojniejsze i bardziej płochliwe niż samce.

Jest wiele powodów, dla których Chamaeleo calyptratus jest najlepszym wyborem dla osób pragnących posiadać kameleona. Obecnie kameleony na wolności są poważnie zagrożone wymarciem. Wyłapywanie dla celów terrarystycznych jeszcze pogarsza sytuację. Kameleony są zwierzętami delikatnymi, wymagającymi ręki doświadczonego hodowcy. W niewoli część gatunków mnoży się ciężko, najczęściej ginąc bez sensu i bezpotomnie w jakimś terrarium. Kameleony jemeńskie w niewoli mnożą się bardzo dobrze, a osobniki pochodzące z hodowli dobrze trzymają się w terrariach. Dlatego też na zakup kameleona może pozwolić sobie nieco mniej doświadczony terrarysta, jeśli tylko wcześniej zdobędzie informacje na temat opieki nad tym zwierzęciem.

Samczyk czy samiczka?
Osoby, które przeczytały powyżej, iż samiczki są łagodniejsze, być może zdecydują się na samicę. Jeśli jednak chcemy mieć tylko jednego kameleona zdecydowanie doradzam samca. Samice znoszą jaja, nawet jeśli nie przebywają z samcem (jaja są rzecz jasna nie zapłodnione i nic się z nich nie kluje), co bardzo je osłabia. Dodatkowo u kameleonów często występuje zaparcie jaj, mogące doprowadzić do śmierci gada. Samice żyją krócej od samców. Większy i okazalszy samiec może więc cieszyć nas swoją obecnością bez powyższych problemów. Ponieważ dymorfizm płciowy tego gatunku nie pozostawia żadnych wątpliwości co do płci danego osobnika, nie będziemy mieć żadnego problemu z wybotem pożądanego zwierzęcia, nawet jeśli zdecydujemy się na zakup maluszka.